Paterworden

Uitgave:

"Pater worden,dat kan bij ons"

Tekst Jene van Moorsel

Jo Hoen

Ravensbos

 

Geschreven door Jo Hoen

zaterdag, 28 januari 2012 11:00

 

 

Ravensbos

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dat was de paats waar ongeveer 800 jongens een of meerdere jaren van hun leven hebben doorgebracht. Met een vaak onuitwisbare herinnering aan goede en kwade 

dagen. De generaties die er hun opleiding hebben genoten beginnen uit te sterven. Het is dus hoog tijd om de geschiedenis ervan vast te leggen, nu het nog kan met verhalen uit de eerste hand. Daarom hebben Jène van Moorsel en Jozef Hoen er een boek over geschreven, met de titel:

 

Pater worden, dat kan bij ons!

 

 

Het klein-seminarie van de paters Oblaten van Maria Onbevlekt Ontvangen te

Ravensbos 1945-1972

 

 

Zakelijke gegevens:

Kosten: 23,50 euro

Uitgever LGGI ( Stichting Limburgs Genealogisch en

Geschiedkundig Informatiecentrum), Sittard

Formaat: 17 x 24 cm

Omvang : 224 pagina's.

Illustraties: circa 100 foto's

Bindwijze : ingenaaid, gebrocheerd

Produktie: Datawyse, Maastricht

ISBN : 978-90-7434 1-00-4

Bestellen:

Het boek kan op twee manieren worden besteld:

Ga naar: https://www.devrijecultureleruimte.nl

of door mij een mailtje te sturen en ik geef de bestelling

door.

Jo Hoen is op 11 mei 2017 overleden.

Wij zijn hem dank verschuldigd voor zijn inzet en voor wat hij ons heeft nagelaten. Dit boek is voor velen een blijvende herinnering aan een markante tijd op het Klein Seminarie Ravensbos in Valkenburg.

 

Hierbij nog deze voor mij belangrijke voetnoot.

 

Het boek is een overzicht op thema's, samengesteld uit de bijdragen die oud studenten hebben aangeleverd voor de website Ravensbos.nl en aangevuld met eigen waarnemingen en inside informatie voorzover betrokken schrijvers dichter bij de bestuurlijke functies van Ravensbos zaten.

Dat vraagt om een toelichting. Over het algemeen zijn de verhalen licht positief te noemen met verwijzingen naar heimwee, moeilijke paters, strenge regels enz. Er zijn ook kritische geluiden verwijzend naar eenzaamheid, gebrek aan aandacht, problemen met de thuissituatie, moeilijkheden met de studie. Authoritair leiderschap, onderlinge ruzies, naijver tussen paters. Verwijzingen naar het vervreemdende element van uitsluitend jongens en paters op een hoop. Een ongezonde situatie met soms grote gevolgen in het latere leven. Allemaal waar. Het verhaal daarover ontbreekt als rode draad alhoewel de kritische noot bij een enkeling is terug te vinden.

Niet alles blijkt waar te zijn voor iedereen. Je kunt het vergelijken met een gezin van vier kinderen: de oudste heeft een ander verhaal dan de jongste. Beide waar, hun waarheid.

Echt kritisch werd het toen bleek dat het boekje geen enkele verwijzing had naar sexueel misbruik door paters of door medeleerlingen. Misbruik komt toch veel voor op internaten. Dus  moet dat ook gebeurd zijn op Ravensbos, maar er staat niets over in het boekje.

 

 Het is eenvoudigweg niet mogelijk gebeurtenissen te benoemen zonder uitdrukkelijke toestemming van betrokkene(n) of gebeurtenissen te benoemen van horen zeggen zonder bewijs. Er zijn veel boeken geschreven over positieve en vooral negatieve effecten van min of meer gesloten gemeenschappen en ik ga daar moeiteloos in mee. En toch, tot vandaag is de intramurele zorg voor kinderen soms een puinhoop soms een zegen als ik de berichtgeving mag geloven.

Voor mij was Ravensbos ook zo slecht nog niet en het blijkt voor veel anderen ook zo te zijn geweest.

 

En ja geloof me, toen ik aankwam op Ravensbos wist ik uit ervaring dat een gemeenschap van meer dan 160 mensen een afspiegeling zou zijn van de samenleving zoals ik die kende en had meegemaakt. Ik was voorbereid waarbij veiligheid voor mij cruciaal was. Ik vertrouwde op mijn intuitie in de keuze van een biechtvader en vriendschappen. Vertelde niets over mijzelf en manouvreerde tussen de klippen door en kon meepikken wat ten gunste van mij en mijn ontwikkeling werd aangeboden.

 

Waarvoor nogmaals mijn dank.

Met dank aan Jo Hoen en Jene van Moorsel die dit boekje als herinnering  hebben geschreven en mijn dank aan Jene van Moorsel die mij de ruimte gaf om te groeien.